Een pakkende titel die eigenlijk ook de inzet van het boek verrassend goed dekt: “Vrouwen schrijven niet met hun tieten” (2016). Vrouwen zijn mensen. En daar moet de samenleving nog verrassend vaak mee leren omgaan, als men het al inziet. Een boek vol essays van menselijke vrouwen van mijn eigen leeftijd (allemaal geboren tussen 1980 en 1989) die schrijven. Herkenning dus alom, want ook ik heb ooit gezegd “Ik ben geen feminist hoor, maar…” om er later achter te komen dat ‘feminisme’ eigenlijk niet zo’n vies woord is als je denkt.

Rol van feministen

Ondanks dat elk essay een eigen inzet heeft en op een ander specifiek thema ingaat, is dat grote rode lijn wel de vraag welke rol feministen vandaag de dag in het “toch zo geëmancipeerde Nederland” nog hebben. Terecht de opmerkingen dat wanneer we enkel vrouwen aan de top tellen om te zien hoe gelijkwaardig we bezig zijn, we enkel een elitair en wit feminisme aanhangen. We vergeten dan de problemen van alle dag – hoe vrouwen meer door geweld van mannen omkomen dan door kanker, verkeersongelukken en ziektes bij elkaar. Hoe vrouwen op straat sneller mensen ontwijken en hoe aangifte doen van aanranding een schaamtevol gebeuren blijft waarbij de vrouw toch vooral uitlokt en er om vraagt. Ook in Nederland.
Of hoe de invloed van de pil – en in Nederland slikt 41% van de vrouwen tussen 16 en 49 jaar de pil – grotendeels verzwegen wordt door huisartsen en zelfs op het internet, terwijl in 1990 al vastgesteld was dat 28% van de pilgebruiksters (dat zijn in Nederland 400.000 vrouwen!) last had van bijverschijnselen die toch wel erg veel invloed hebben op je dagelijkse zijn. De pil is een middel geworden om de assertiviteit van vrouwen mee in te perken… hoewel de schrijfster blijkbaar ook niet op de hoogte is van koperspiraaltjes zonder hormonen, waarbij die verschijnselen totaal niet opspelen omdat je hormoonhuishouding met rust wordt gelaten.

Dus?

Het boek biedt vooral een mooie potpurri van gedachtes en mooie literaire stukken die laten nadenken en reflecteren op je eigen gedachtes. Waarom nodigen we mannen niet uit op een babyshower? Is gelijkwaardigheid tussen man en vrouw werkelijk verbonden met het idee van financiële onafhankelijkheid? Is de democratie van twitter een goede zaak voor vrouwen die zo hun stem kunnen laten horen, of gebruiken we social media om te laten zien wie een goede feminist is, en wie niet? En dan natuurlijk de hamvraag die mij steeds weer besloop: ben ik eigenlijk stiekem toch een feminist?
Het boek leest snel, en vraagt naar meer. Gelukkig worden er goede stukken aangehaald van bijvoorbeeld Rebecca Solnit “Men Explain Things to Me” en Simone de Beauvoir’s “Tweede Sekse“. Dat eerste heb ik gelezen en kan ik zeker aanraden, en het tweede staat me al een tijd aan te staren in de boekenkast – tijd om het eens te gaan lezen dus. Overigens een terechte vraag van Nikki Dekker: hoeveel boeken in je kast zijn van vrouwelijke schrijvers, durf je dat te tellen, en wat betekent dat dan? Haar eigen boekenkast werd door bezoekers als feministisch gelabeld, maar bestond uit slechts 43% vrouwen.
En daar komt ze op een belangrijk punt. In tegenstelling tot wat Ger Groot op 12 april 2016 in zijn column in Trouw meldde, namelijk dat vrouwen maar eens meer moeite moeten doen om boeken te schrijven in plaats van met een campagne als #ikschrijf aandacht te willen vragen voor de scheve verhouding tussen mannelijke en vrouwelijk (filosofische) schrijvers, is het aan de lezer om moeite te doen voorbij het “patriarchaat” waaraan we gewoon zijn te kijken en op zoek te gaan naar dingen buiten de gewaande paden, zoals de Nieuw-Zeelandse criticus Dougal McNeill, zo schrijft Dekker: “die zichzelf heeft opgelegd om voor elke mannelijke auteur een vrouwelijke te lezen, (….) op deze manier ontdekte hij boeken die hij anders nooit zou hebben gelezen – boeken die hij zo goed vond, dat hij ze met klem aan al zijn lezers aanraadt.”
Wordt zeker vervolgd, want dit onderwerp houdt me al een tijd bezig.

Over het boek

Vrouwen Schrijven niet met hun tieten
Samengesteld door Wiegertje Postma
Atlas Contact, 2016.
 
 
 
 
 
 
.