Of ze niet meer lessen van mij konden volgen. Vorig jaar kreeg ik die vraag regelmatig van studenten aan Vrije Academie ’t Pad. In elk jaar geef ik een of twee lessen (behalve in het derde en vierde afstudeerjaar van de richting Psychosociaal Werk, dan geef ik ongeveer 50% van de lessen). Maar het beviel hen zo goed, dat ze meer wilden.

Ik heb best veel verschillende cursussen al gegeven, maar ik was er wel een beetje klaar mee. Het werkte wel, maar het werkte niet meer voor mij. Net zoals de lessen inleiding in de filosofie die ik een paar jaar aan de Volksuniversiteit heb gegeven. Dus toen dacht ik — als ze vragen om mij, wat zou ik dan willen doen, als ik het echt helemaal zelf zou mogen bepalen?

What if?

Een mooie ACT-vraag naar waarden, natuurlijk. Vaak genoeg laat ik mezelf tegenhouden door allerlei concepten die uiteindelijk helemaal niet helpend zijn en me er juist van weerhouden in actie te komen en mijn dromen na te jagen. Het moet wel geld opleveren, kan ik dat dan wel, wat zullen de mensen (wie dan? de stemmen in mijn hoofd zul je bedoelen!) wel niet denken, het moet wel nuttig zijn, wat als ik het helemaal niet kan en ik mensen teleurstel, als mensen er iets voor betalen moet het ook wel heel goed zijn, ik snap de hedendaagse filosofie zelf maar nauwelijks, etc etc. Het is een leuke drukke boel in mijn hoofd. En op momenten dat ik gefuseerd ben met die gedachten, reken maar dat ik dan niks nieuws onderneem en vooral aan controle doe.

Maar… what if? Wat als ik het gewoon mag proberen? Wat als ik iets mag doen, een cursus mag ontwerpen, die ik echt zelf zou willen doen, die er echt toe doet? (Niet dat mijn andere lessen er niet toe doen, maar daar werk ik naar een bepaald doel dat ik wel deel, maar niet mijn eigen kern is – de feministische filosofie en de werkvormen die daar bij horen.)

Acceptatie en actie!

Dus, ik ben aan de slag gegaan. Veel experimenteren, veel zelfonderzoek, telkens weer die stemmen die alles afremmen, maar steeds meer de momenten gevonden waarin die stemmen niet meer alles overschreeuwen. ACT is wat dat betreft heel reeel, ACT zal niet zeggen dat die stemmen opeens weg zijn of er niet toe doen. Nee, die stemmen houden mij ook scherp en eerlijk. Ze zijn een deel van wie ik ben, en dus prima. Alleen mijn fusie er mee, die hoeft niet. Dat kan ik leren door defusie toe te passen. Dus dat heb ik gedaan.

En het resultaat? Wat de cursisten er van gaan vinden zal ik nog moeten afwachten. Maar ik heb in tijden niet zo’n zin gehad in iets… de cursus Filosofie van de Ander, vanaf 28 september 2024 aan Vrije Academie ’t Pad. (En er zijn nog wat plekjes vrij, maar vol=vol!)

Een cursus over wat volgens mij echt belangrijk is, thema’s en concepten uit de hedendaagse feministische filosofie via de ervarend-leren-methode door met lichaam en beeldend werken aand e slag te gaan. Geen theoretische colleges, maar ervaring en reflectie als basis. Omdat de vaak moeilijke filosofische concepten dan pas echt binnenkomen. Ik geniet al heel erg van het voorbereiden van de dagen, zoveel ideeen en mogelijkheden, heerlijk! Want het is waar ik echt mee bezig wil zijn, in een vorm gegoten die ik goed ken, maar die wel nieuw is om op deze manier deze materie te gaan delen.

Maar, zoals Pipi schijnbaar eens heeft gezegd, ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan!

Meer informatie en inschrijven op deze cursus:

https://vrijeacademiehetpad.nl/cursus-filosofie-van-de-ander

Misschien tot ziens!